گلدستهٔ نزاکت حسنت که بسته است

از ضعف انتظار تو در دیدهٔ ترم

هرگز نچیده ایم جز آشفتگی گلی

بسی جلوهٔ تو ای چمن آرای انتظار

از قطره تا محیط تسلی سراغ نیست

از سنگ برنیامده زندانی هواست

رنگم چه آرزو شکند کز شکست دل

بر ناخن هلال فلک پرحنا مبند

بگذر ز دام وهم که گدستهٔ مراد

عیش از جهان مخواه که چون نالهٔ سپند

بیدل خموش باش که تا لب گشوده ای