چو صبح آینهٔ ما نفس گداخته است

که عالمی به فسون جرس گداخته است

که بیشتر ثمر پیشرس گداخته است

داغ شعله به این خوش که کس گداخته است

عسل مخواه که اینجا مگس گداخته است

که عمرها به هوای قفس گداخته است

ز بی نیازی فریادرس گداخته است

درای محمل مقصد نفس گداخته است

چو ناله هیچ ندارد ز بس گداخته است