اما کسی چه بیند آیینه بی نگاه است

آبی که ما نداریم هرجاست زیر کاه است

تا پست شد نفس شد چون شد بلند آه ا ست

عمری ست بر زبانها درویش نیز شاه است

دودی که در سر ماست گر بشکند کلاه است

ای گرد هرزه پرواز واماندگی پناه است

مژگان گشودن اینجا دست ردّ نگاه است

تا آه عقده دل واکرد واه واه است

رحمت درین شبستان پروانهٔ گناه است

آیینه داری ما حرف کتان و ماه است

جرم فنای ما را آن جلوه عذرخواه است

ای مرده ی اقامت منزل کحاست راه است

هر نامه ای که خواندیم تحریر آن سیاه است

این محفل کدورت آیینه ای و آه است