107
غزل شمارهٔ ۵۶۲
خاک نمیم ، ما را، کی فکر عجز و جاه است
گرد شکستهٔ ما بر فرق ماکلاه است
عشق غیورا ز ما چیزی نخواست جزعجز
سازگدایی اینجا منظور پادشاه است
خیر و شری که دارند بر فضل واگذارید
هرچند امید عفو است درکیش ماگناه است
با عشق غیرتسلیم دیگر چه سرکندکس
در آفتاب محشر بی سایگی پناه است
دل گر نشان نمی داد هستی چه داشت در بار
تمثال بی اثر را آیینه دستگاه است
ای شمع چند خواهی مغرور ناز بودن
این گردن بلندت سر درکنار چاه است
جهد ضعیف ما را تسلیم می شناسد
هرچند پا نداریم چون سبحه سر به راه است
خاک مرا مخواهید پامال ناامیدی
با هر سیاهکاری در سرمه ام نگاه است
شستن مگربخواند مضمون سرنوشتم
نامی که من ندارم در نامهٔ سیاه است
شادم که فطرتم نیست تریاکی تعین
وهمی که می فروشم بنگ است وگاهگاه است
بیدل دلیل عجز است شبنم طرازی صبح
از سعی بی پر و بال اشکم گداز آه است