خالی از خویش شدن صورت مینای من است

چشم بر خاک نظر دوخته ، جویای من است

شور آفاق ، صدای پر عنقای من است

شعله هرجامژه ای گرم کند جای من است

فال اشکی که زند آبله در پای من است

چشم برق همان ابروی ایمان من است

آرزو مژده ده اوج ثریای من است

داغ امروز من ، آیینهٔ فردای من است

اشک بی پا و سرم، در سر من پای من است

چون گهر صافی دل بادهٔ مینای من است