که همدوشی ست با ریگ روان سنگ نشانها را

که فرصت گردش چشمی ست دورآسمانها را

که تیر بی پر از آه حباب است این کمانها را

که قیمت نیست غیراز خونبها یاقوت کانها را

مگرسوزد فراموشی متاع این دکانها را

به جوش آورده فکر حاجت ما بحر وکانها را

سلام توتیای ماست چشم آشیانها را

تپیدن بیش نبود حاصل ازگفتن زبانها را

درین وادی که برگشتن نمی باشد عنانها را

که جسم اینجا سبکروحی کند تعلیم جانهارا

که نقش سجده بیش از صدر خواهد آستانهارا

توان گفتن رگ ابر بهار این ناودانها را