خنده ام صبحی به صد چاک گریبان آشناست

سایه ام را می توان چون زلف خوبان شانه کرد

دستم از دل برنمی دارد گداز آرزو

از فسون ناصحان بر خویش می لرزم چو آب

جور حسن و صبر عاشق توأم یکدیگرند

دورگرد وصلم اما در تماشاگاه شوق

نیستم آگه چه گل می چینم از باغ جنون

هیچکس در بارگاه آگهی مردود نیست

غرق دل شو تا به اسرار حقیقت وارسی

ما جنون کاران ز طاقت یک قلم بیگانه ایم

بزم وصل و هستی عاشق خیالی بیش نیست

بیدل این محفل نهان درگریهٔ شمع است و بس