می روم از خو یش و حسرت گر م اشک افشاندن است

ما ضعیفان را اسیر ساز پروا زست و بس

با زمین چون سایه همواریم و از خود می رویم

پپچ و تاب زلف دارد راه باریک سلوک

از امل جمعیت دل وقف غارت کرده ایم

هیچکس را نیست از دام رگ نخوت خلاص

در محیط حادثات دهر مانند حباب

برندارد ننگ افسردن دل آزادگان

عمرها شد بر خط پرگار جولان می کنیم

دل چه امکان است بیرون آید از دام امل