چون سایه بس که کلفت غفلت سرشت ماست

گرد ون به فکر آفت ماکم فتاده است

چون غنچه درکمین بهاری نشسته ایم

در سینه دل به ضبط نفس آب کرده ایم

سودای طره ات ز سر ما نمی رود

تهمت مبند بیهده بر دوش وهم غیر

اشکی ز الفت مژه دل برگرفته ایم

پوشیده نیست جوهر نظاره مشربان

بیدل بنای ریختهٔ درد الفتیم