که افکند ته پاگردن کشیدهٔ ما را

تظلمی ست چو اشک از نظر چکیدهٔ ما را

کسی نداد سراغ آهوی رمیدهٔ ما را

به باد داد نفس خاک آرمیدهٔ ما را

به رخ فکند حیا دامن نچیدهٔ ما را

گواه کیست حدیث ز خود شنیدهٔ ما را

بیفکنید درتن ره شر بریدهٔ ما را

که کرد این همه قاصد به خود رسیدهٔ ما را

گداخت شرم رقم کلک شق ندیدهٔ ما را

به یاد شمع مده صبح نادمیدهٔ ما را

درکه حلقه کند پیکر خمیدهٔ ما را

رقم کجاست مگر خط کشی جریدهٔ ما را