تا دانه به خود چشم گشوده ست نهال است

دل گر شکند سربسر آغوش وصال است

آبادکن خانهٔ آیینه خیال است

این جامهٔ نو، ناخنهٔ چشم کمال است

گرگردش رنگی ست همان گردش سال است

بالیدگی داغ مه از جسم هلال است

چیزی که در آیینه توان دید مثال است

نقش قدمم آینهٔ گردش حال است

بی روی تو عالم همه یک چشم غزال است

در حسرت دامان نسیمش پر و بال است

خورشید هم از آینه داران زوال است

کز نسبت او چینی خاموش سفال است