در قافلهٔ اشک همین آبله پیش است

خاری که به پایی نخلد مرهم ریش است

آتش همه دم سوختهٔ غیرت خویش است

فردوس اگر تل شود انبار حشیش است

سرسبزی این باغ به شاخ بز و میش است

ازیأس بپرسیدکه راحت به چه کیش است

هشدارکه بیگانگیی با همه خویش است

ماییم و متاعی که نه کم بود و نه بیش است

گر رگ کند اظهارپری تشنهٔ نیش است