دانه هرگاه مژه بازکند منقار است

موج این بحر گهرخیز گریبان زار است

آب این آینه یکسر عرق گلکار است

مفت دیوانه که صحرای جنون بی خار است

غم تمثال مخور آینه ناهموار است

سر سودایی سامان به گریبان بار است

دست بر سر زدنت به زگل دستار است

سایه را پای به دامن ، ز خم دیوار است

این چمن عالم تجدید کهن تکرار است

دست سودن هوسی دارد و پُر بیکار است

رنگ این باغ هوس آتش بی زنهار است