شمع را برق فنا شعلهٔ ادراک خود است

قفس وحشت صبحم جگر چاک خود است

شبنم ما نگه دیدهء نمناک خود است

گردن شیشهٔ این باده رگ تاک خود است

زاهد از بیخبری ریشهٔ مسواک خود است

ور نه گوهر همه جا عقده امساک خود است

صدف گوهر ما سینهٔ صد چاک خود است

صید این بادیه در حلقهٔ فتراک خود است

زهر در عالم خود صاحب تریاک خود است

موج بیتابی این بحر ز خاشاک خود است

جبههٔ ما نقط دایرهٔ خاک خود است

آب این چشمه ز موج نظر پاک خود است