زیر گردون طبع آزادی نوایی برنخاست

هرکه دیدیم از تعلق در طلسم سنگ بود

عمر رفت و آه دردی از دل ما سر نزد

اینکه می نالیم عرض شکوهٔ بیدردی ست

کشتی خود با خدا بسپار کز توفان یاس

در هجوم آباد ظلمت سایه پُر بی آبروست

مفلسان را مایهٔ شهرت همان دست تهی ست

خوش نگون بختم که در محراب طاق ابروش

دهر اگر غفلت رواج جهل باشد باک نیست

خاطر ما شکوه ای از جور گردون سر نکرد

گر زمین برخیزد از جا نقش پا افتاده است

در هوای مقدمش بیدل به خاک انتظار