کاتش افتاد در بن خانه و آدم برخاست

شمعهاگل به سر از شوخی پرچم برخاست

صد قیامت به خروش آمد و مبهم برخاست

هرچه افتاد ز چشم تر ما، کم برخاست

دید خوابی که چو بیدار شد ابکم برخاست

مژه بیهوده ز نظارهٔ مقدم برخاست

گر به گردون رسم از خاک نخواهم برخاست

آسمانها ته این بارگران خم برخاست

شمع برخاست ازین محفل وکم کم برخاست

ابر چون گَرد ازین بادیه بی غم برخاست

دوش با ناله دلی بود که توأم برخاست

آنقدر باش که من نیز توانم برخاست

تنگ شد آن همه این خانه که دل هم برخاست

از نفس هرکه اثر یافت ز عالم برخاست