سرمهٔ خط که امشب نور چشم کوکب است

ای که جوش چشمهٔ خضرت به چاه غبغب است

طایر ما را پریشانی ز پرواز شب است

یک نفس تحریک نبض وی شررگرد تب است

مخمل آفاق طفلان جنون را مکتب است

ناله چون از لب برون آمد هوایش قالب است

سرمه دان را میل انگشت تحیر بر لب است

صبح و شام اینجا غبارکاروان مطلب است

گرتوانی رفتن از خود بیخودی هم مرکب است

کرم شبتابی اگردر جلوه آیدکوکب است

گر ز خودداری دلت وارست مذهب مشرب است

سینهٔ ما چون خم می گرم جوش یارب است