زندگی سد ره جولان ماست

با چنین بی دست و پایی های عجز

هرکجا سرو تو جولان می کند

خاک گشتیم و همان محو توایم

مفت راحت گیر نرمیهای طبع

شکوه سامانند، بی مغزان دهر

این صدفها یک قلم بی گوهرند

از ضعیفی ، صید مایوس مرا

در شرر آیینهٔ اشیا گم است

بابد ول گامعط از هستی گذشت

می فزاید وحشت انداز کمند

یاد روی کیست عیدگریه ا م

گل فرو ش نازم از بیحاصلی

بیدل از آفت نصیبان دلیم