شعله در هر پر فشاندن اندکی از خود جداست

صورت قد دوتا آیینهٔ ترکیب لاست

غنچه تا ناخن به خون دل نشوید بی حناست

مشت خاکی درگره داریم کاین آب بقاست

آنکه بر خمیازه حسرت می کشد آغوش ماست

دانهٔ کشت امل را سودن دست آسیاست

سجدهٔ من ریشه دارد هرکجا مشتی گیاست

با نگه هر برگ این گلشن به رنگی آشناست

ناتوانی هرکجا زور آورد زورآزماست

ناله می نالدکه اینجا جای آسایش کجاست

دودها از خود برون تازی که آتش در قفاست

اینگه صبح زندگی فهمیده ای روز جزاست