کدام افسون ز نیرنگ هوس افکند در بندت

که خاکت نم نگیردگر همه در آب افکندت

دنائت پشه ای داری که نتوان از زمین کندت

کند دیوانهٔ هستی خیالات عدم چندت

به غیر از خود نمی باشد عیال و مال و فرزندت

تو قاصد نیستی تا عرصه ها هرسو دوانندت

تعلقها نفس واری ست کاش از دل برآرندت

به گردون برده است از یک نفس سحر سحرخندت

چه خواهی دید اگر در خانهٔ خورشید خوانندت

کجایی چیستی آخرکه آگاهی دهد پندت

سبو بر دوش اوهامی هوا پرکرده آوندت

نفس گیرد دوعالم تا به پیش آیینه دارندت

جهان گشتم به صورت نیز نتوان یافت مانندت