شب که حیرت با خیالت طرح قیل و قال ریخت

یک سحر تا نقش بندم صد چمن رنگم شکست

همچو دل آیینهٔ وهمی به دست افتاده است

گاه عرض سرنوشت ناتوانیهای من

یک نفس چون سایه گشتم، غافل از خورشید عشق

آبم از شرم سماجت پیشگان این چمن

بی تب شوقت به رنگ شعله داغ اخگرم

رفته ام از خویشتن چندانکه می آیم هنوز

عمر بگذشت و همان ناقدردان جلوه ایم

صبح این وبرانه ایم از فیض نومیدی مپرس

تا پری افشانده ایم از آسمانها برتریم

کار با عشق است بپدل ورنه در میدان لاف