چولاله بی تو ز بس رنگ اعتبارم سوخت

زمردمک نگهم داغ شد چوشمع خموش

هجوم حیرت آن جلوه چون پرطاووس

غبار تربت پروانه می دهد آواز

نشدکه شعلهٔ من نیز بی غبار شود

به عشق نیز اثرکرد شرم ناکسی ام

صبا مزن به غبار فسرده ام دامن

چو برق آینهٔ امنیاز هستی من

ز تخته پاره ام ناخدا چه می پرسی

هزار برق ز خاکسترم پرافشانست

شهید ناز تو پروانه کرد عالم را

فلک نیافت علاج کدورتم بیدل