چین ابر چینی طاق تغافلخانه ات

کرد سرگرداندهٔ چشم جنون پیمانه ات

کیست فهمد غیر دل حرف ز خود بیگانه ات

می کشد مکتوب خاکستر پر پروانه ات

گر همه صد در ز یک دیوار خندد شانه ات

چشم بگشایم اگر بگذاردم افسانه ات

هم تو فرما تا درین صحرا چه شد دیوانه ات

در چه مزرع کشت ذوق سینه چاکی دانه ات

آه از آن گنجی که گردید آب در ویرانه ات

کس نپرسید ای کلید وهم کو دندانه ات

شمع راگل می کند بیتابی پروانه ات