121
غزل شمارهٔ ۳۷۱
پیوسته است از مژه بر دیده ها نقاب
لازم بود به مرد صاحب حیا نقاب
حیرت غبارخویش ز چشمم نهفته است
بر رنگ بسته ام ز هجوم صفا نقاب
بوی گل است و برگ گل اسرار حسن و عشق
بی پردگی ز روی تو جوشد ز ما نقاب
تا دیده ام سواد خطت رفته ام ز هوش
آگه نی ام غبار نگاهت یا نقاب
اظهار زندگی عرق خجلت است و بس
شبنم صفت خوش آنکه کنم از هوا نقاب
از شرم روسیاهی اعمال زشت خو
بر رخ کشیده ایم ز دست دعا نقاب
بینش تویی کسی چه کند فهم جلوه ات
ای کرده از حقیقت ادراک ما نقاب
از دورباشی ادب محرمی مپرس
با غیرجلوه سازد وبا آشنا نقاب
معنی به غیرلفظ مصورنمی شود
افتاده است کار دل و دیده با نقاب
گر بوی گل ز برگ گل افسردگی کشد
جولان شوق می کشد از خواب پا نقاب
بیدل زشوخ چشمی خود در محیط وصل
داریم چون حباب ز سر تا به پا نقاب