که چون گلاب فشاندم به پیرهن مهتاب

جهان گرفت به یک برگ یاسمن مهتاب

فتاده است به فکرکتان من مهتاب

زپنبهٔ سرمینا برون فکن مهتاب

گذشته است ز خوبان سیمتن مهتاب

ز بس که کرد به فکر سفر وطن مهتاب

مگر ز چیدن دامن کند رسن مهتاب

که کرد تا سحر این جامه راکهن مهتاب

گداخت آینه چندانکه شد چمن مهتاب

مگر چو شمع دمانم ز سوختن مهتاب

ز موج خون چمنی دارد ازکفن مهتاب

که شسته است جهان را به اشک من مهتاب