131
غزل شمارهٔ ۳۵۲
تا زند فال گهر بیتابی آهنگ است آب
نعل درآتش به جست وجوی این رنگ است آب
گرچه با هررنگ از صافی یک آهنگ است آب
در دم تیغت زخون خلق بیرنگ است آب
حرف ارباب نصیحت بر دل گرم آفت است
شیشه چون درآتش افتد بر سرش سنگ است آب
قامت خم گشته چون موج از خروش دل گداخت
از صدای دلخراش ساز ما چنگ است آب
می کند در خود تماشای بهارستان رنگ
از برای سرخوشی در طبع گل بنگ است آب
پیکر تسلیم ما چنگ بساط عیش ماست
چون به پستی می شود مایل جوش آهنگ است آب
دام اندوه است ما را هرچه جز آزادگی است
منصب گوهر اگر بخشد دل تنگ است آب
از سراب اعتبار اینجا دلی خوش می کنم
ورنه از آیینه وگوهر به فرسنگ است آب
عجز پیری جرأتم را در عرق خوابانده است
نغمه از شرم ضعیفیهای این چنگ است آب
کیست ازکیفیت کسب لطافت بگذرد
در مقام شیشه سازیها دل سنگ است آب
زندگی از وهم و وهم از زندگی بالیده است
عالم آب است بنگ و عالم بنگ است آب
زین چمن یک برگ بی بال و پر پرواز نیست
بیخبر شیرازه بند نسخهٔ زنگ است آب
چشمهٔ خضرم به یاد آمد عرق کردم ز شرم
تشنهٔ تیغ فنا را اینقدر ننگ است آب
تا نفس داری به بزم سینه صافان نگذری
ای به جرأت متهم آیینه در چنگ است آب
ازکجا یابدکسی بیدل سراغ خون من
در دلم شمشیر نازش سخت بیرنگ است آب