113
غزل شمارهٔ ۳۳۵
اگر برافکنی از روی ناز طرف نقاب
بلرزد آینه برخود چوچشمهٔ سیماب
به یاد شبنم گلزار عارضت عمری ست
خیال مشق شنا می کند به موج گلاب
زبرق حیرت حسنت چوموج درگوهر
درآب آینه محوند ماهیان کباب
خیال وصل توپختن دلیل غفلت ماست
کتان چه صرفه برد در قلمرو مهتاب
عروج همت ما خاک شد زشرم نفس
کسی چه خیمه فرازد به این گسسته طناب
در این چمن همه گر صد بهارپیش آید
ز رنگ رفتهٔ ما می توان گرفت حساب
چه غفلت است که از ما به موج تیغ نرفت
وگرنه قطرهٔ آبی ست نشتر رگ خواب
به طبع قطره تپش آرمید وگوهرشد
چه فیضها که ندارد طریقهٔ آداب
فضای بیخودی ات خالی از بهاری نیست
برون خرام ز خود، رنگ رفته را دریاب
ز بسکه محوتماشای او شدم بیدل
هزارآینه از حیرتم رسید به آب