129
غزل شمارهٔ ۳۳
پریشان نسخه کرد اجزای مژگان تر ما را
چه مضمون است درخاطر نگاهت حیرت انشا را
نگردد مانع جولان اشکم پنجهٔ مژگان
پر ماهی نگیرد دامن امواج دریا را
نه از عیش است اگر چون شیشهٔ می قلقل آ هنگم
شکست دل صلایی می زند رنگ تماشا را
سراغ کاروان دردم از حالم مشو غافل
ببین داغ دل و دریاب نقش پای غمها را
نبندی بردل آزاد نقش تهمت حسرت
که پیش از بیخودی مستان تهی کردند مینا را
شکوه کبریای او ز عجز ما چه می پرسی
نگه جز زیرپا نبود سر افتادة ما را
نمی سازد متاع هوش با یوسف خریداران
مدم افسون خودداری نگاه جلوه سودا را
مقام ظالم آخر بر ضعیفان است ارزانی
که چون آتش زپا افتد به خاکستر دهد جا را
غبار ماضی و مستقبل از حال تو می جوشد
در امروز است گم گر واشکافی دی و فردا را
به هوش آتا به این آهنگ مالم گوش تمییزت
که در چشم غلط بینت چه پنهانی ست پیدا را
به این کثرت نمایی غافل ازوحدت مشو بیدل
خیال آیینه ها درپیش دارد شخص تنها را