183
غزل شمارهٔ ۳۲۵
چه فسردگی بلدتوشدکه به محفل من وما بیا
که گشود؟اه غنودنت که درین فسانه سرا بیا
نفسی ست مغتنم هوس ، طربی وحاصل عبرتی
سربام فرصت پرفشان چو سحربه کسب هوا بیا
تک وتاز و هم جنون عنان به سپهر می بردت کشان
تو غبار باخته طاقتی به زمین عجز رسا بیا
به غبار قافلهٔ سلف نرسیده ای وگذشته ای
صف پیش می زندت صلاکه بیا و رو به قفا بیا
سروپا دمی که به هم رسد، تک وتازها به قدم رسد
خم انتظارتو می کشم به وداع قد دوتا بیا
به بتان چه تحفه برد اثر زترانهٔ قسمی دگر
به رهت سیه شده خون من به بهاررنگ حنا بیا
کس ازین حدیقه نمی بردکم وبیش قسمت بی سبب
چو چنارکو طلب ثمر به هزار دست دعا بیا
به ادای ناز فضولی ات سر وبرگ حسن قبول کو
ستم است دعوت شه کنی که به کلبه های گدا بیا
به فسون حاجت هرزه دو، در جرأتی نگشوده ام
زحیا رسیده به گوش من که عرق کن آبله پا بیا
تو چوشمع در برانجمن به هوس ستمکش سوختن
کف پا نشسته به راه سرکه بلغزو جانب ما بیا
من بیدل از در عاجزی به چه سو روم، به کجا رسم
همه سوست حکم بروبرو همه جاست شوربیا بیا