برآورد از دلم چون ناله اظهار رساییها

خروشی داشتم گم کرده ام در سرمه ساییها

که چون گل پوست بر تن می درد رنگین قباییها

شکستن هم نبرد از پیکر من بیصداییها

مگر نذر ز خود رفتن شود بی دست و پاییها

که این پیوستگیها در بغل دارد جداییها

ندارد فسق خلوتخانه ای چون پارساییها

شرارم شنگ شد از کلفت صبر آزماییها

در این گلشن نفس می سوزم از آتش نواییها

به رنگ سایه ام محمل به دوش جبهه ساییها

نفس در خون تپید و گفت : پاس آشناییها

بود آیینه را حیرت نقاب بی صفاییها