117
غزل شمارهٔ ۳۱۶
ای آرزوی مهرتو سیلاب کینه ها
بر هم زن کدورت سنگ آبگینه ها
ملاح قدرت تو ز عکس تجلیات
راند به بحرآینهٔ دل سفینه ها
آتش پرست شعلهٔ اندیشه ات جگر
آیینه دار داغ هوای تو سینه ها
از حیرت صفای تو خونی است منجمد
اشک روان سطر به چشم سفینه ها
درکارگاه حکم تو بهرگداز سنگ
آتش برون دهد نفس آبگینه ها
آنجاکه مهر عشق کند ذره پروری
جوشد گل شرافت ذات ازکمینه ها
تا پایه ای ز قصر محبت نشان دهیم
چون صبح چاک دل به فلک برد زینه ها
بیدل به خاکساری خود ناز می کند
ای در غبار دل ز خیالت دفینه ها