نمی بایست از خاک اینقدر دامن کشیدنها

که یک گردن نمی ارزد به چندین سر بریدنها

به رنگ صبح، برق حاصل است اینجا دمیدنها

کنون چشمم چوشمع کشته داغ است ازندیدنها

که نبض ناله خاموش است و دل مست شنیدنها

چه می کردیم یارب گر نبودی نارسیدنها

به گردون چند چون صبحت برد بیجا دویدنها

به بال موج بستم نامهٔ در خون تپیدنها

مگر از لغزش پابندم احرام دویدنها

که می خواند شکست بالم افسون پریدنها

که سرتا پای من میخانه شد ازشیشه چیدنها

که هست این قطره خون چون غنچه محروم از چکیدنها