چواشک آن کس که می چیندگل عیش ازتپیدنها

ز بس عام است در وحشت سرای دهر بیتابی

مجو آوازهٔ شهرت ز آهنگ سبکروحان

نگه در دیدهٔ حیران ما شوخی نمی داند

دوتاکردیم آخر خوبش را در خدمت؟ ببری

زرونق باز می ماند چو مینا شد ز می خالی

مرا از پیچ وتاب گردباد این نکته شد روشن

ز قطع الفت دلها حسود آسوده ننشیند

گداز درد نومیدی تماشای دگر دارد

حباب از موج هرگز صرفهٔ طاقت نمی بیند

ز هستی گر برون تازی عدم در پیش می آید

مجو از طفل خویان ، فطرت آزادگان بیدل