چو صبح آوارهٔ چاک تمنایت گریبانها

مشو غافل ز موسیقار خاموشی نیستانها

جدایی ماند چون خمیازه در آغوش مژگانها

چوگل دامان مقصد جوشد از چاک گریبانها

پر طاووس گردد جدول اوراق دیوانها

رم هر ذره گیرد در بغل چندین بیابانها

که در خورد شکست خود بود معراج دامانها

در آغوش پسر وامانده دارم طرح میدانها

که این یک قطره خون در خود فروبرده ست توفانها

توان کردن ز رنگ رفته ام طرح گلستانها

نشست این مصرع ازبرجستگی بیرون دیوانها

دو عالم از ره نظاره بر؟یزد چو مژگانها

تب این شیر آتش ریخت بیدل در نیستانها