ای خیال قامتت آه ضعیفان را عصا

نشئهٔ صدخم شراب از چشم مستت غمزه ای

همچوآیینه هزارت چشم حیران رو به رو

تیغ مژگانت به آب ناز دامن می کشد

ابروی مشکینت از بار تغافل گشته خم

رنگ خالت سرمه در چشم تماشا می کند

بسته بر بال اسیرت نامهٔ پرواز ناز

ازصفای عارضت جان می چکدگاه عرق

لعل خاموشت گر از موج تبسم دم زند

از نگاهت نشئه ها بالیده هر مژگان زدن

هرکجا ذوق تماشایت براندازد نقاب

آخر از خود رفتنم راهی به فهم ناز برد

مردمک از دیده ها پیش از نگه گیرد هوا

عمرها شد درهوایت بال عجزی می زند