چه ظلمت است اینکه گشت غفلت به چشم یاران ز نور ییدا

فسون و افسانهٔ تو و من فشاند بر چشم وگوش دامن

در آمد و رفت محوگشتیم و پی به جایی نبردکوشش

به فهم کیفیت حقیقت که راست بینش کجاست فطرت

به پا ز رفتار وارسیدن به لب زگفتار فهم چیدن

چو آینه صد جمال پنهان ز دیدهٔ بی نگه مبرهن

اشارهٔ دستگاه خاقان ، عیان ز مژگان موی چینی

کمان افلاک پر بلندست از خم بازوی تضنع

چکیدن اشک ناله زا شد ز سجدهٔ دانه ریشه واشد

نیاز و نازکمال و نقصان ز یکدگر ظاهر و نمایان

بهم اگر چشم بازگردد قیامت آیینه سازگردد

ملایمت چون شود ستمگرزهردرشتی ست سختروتر

گذشت چندین قیامت اما درتن نیستان بی تمیزی

ز انقلاب مزاج اعیان به حق امان بردن ست بیدل