تمثال خیالیم چه زشتی چه نکویی

ناموس حیا بر تو بنازدکه پس از مرگ

هوشی که چها دوخته ای از نفسی چند

ترتیب دماغت به هوس راست نیاید

از صورت ظاهر نکشی تهمت غایب

زبن خرقه برون تاز و در غلغله واکن

حسن تو مبرا ز عیوبست ولیکن

هر چندکه اظهار جمال از تو نهفتند

گر یک مژه جوشی به زبان نم اشکی

تا چینی دل کاسه به خوان تو نچیند

تا آب تو نم دارد وگردیست ز خاکت

کو جوش خمستان و تماشای بهارت

غواصی رازت به دلایل چه جنون است

ای شمع خیال آینه از رنگ بپرداز

فهمی به کتاب لغز وهم نداری

ای مرکز جمعیت پرگار حقیقت

بیدل من و ما از تو ببالد، چه خیال است