89
غزل شمارهٔ ۲۸۲۲
به وحشت برنمی آیم ز فکر چشم جادویی
چو رم دارم وطن در سایهٔ مژگان آهویی
به بزمت نیست ممکن جرأت تحریک مژگانم
نی ام آیینه اما از تحیر برده ام بویی
نگردی ای صبا بر هم زن هنگامهٔ عهدم
که من مشت غباری کرده ام نذر سر کویی
به پیری هم ز قلاب محبت نیستم ایمن
قد خم گشته جیبم می کشد تا ناز ابرویی
جهانی نقد فطرت در تلاش شبهه می بازد
یقین مزد تو، گر پیدا نمایی همچو من رویی
سر تسلیم می دزدم به بالین پر عنقا
چه سازم در خم نُه چرخ پیدا نیست زانویی
سراغ از حیرت من کن رم لیلی نگاهان را
برون از چشم مجنون نیست نقش پای آهویی
دو عالم معنی آشفته حالی در گره دارم
دل افسرده ام مهریست بر طومار گیسویی
دماغ آشفتگان را مهرهٔ سودا اثر دارد
برای زلف سازید از دلم تعویذ بازویی
به رنگی ناتوانم در تمنای میان او
که گرداند عیان مانند تصویرم سر مویی
محال است آنچه می خواهم ، خیالست اینکه می بینم
مقابل کرده اند آیینهٔ من با پریرویی
خیال نیست. سیر شبستانی دگر دارد
چو شمع کشته سر دزدیده ام درکنج زانویی
درین گلشن چو بوی گل مریض وحشتی دارم
که خالی می کند صد بستر از تغییر پهلویی
بهار راحت از پاس نفس گل می کند بیدل
به رنگ گل ندارم زین چمن سررشتهٔ بویی