بر هرگلی دمیده ست افسون آرزوبی

ناموس ناتوانی افتاده بر سر هم

سازی که چینی دل ناز ترنمش داشت

درکاروان هستی یک جنس نیستی بود

تدبیر خانمانت در عشق خنده دارد

از هر سری درین بحر ناز حباب گل کرد

تا چشم باز کردیم با تو چه ساز کردیم

چون گرد باد زین دشت صد نخل بی ثمر رست

جوش و خروش عشقیم زیر و بم هوس چیست

هستی همان عدم بود، نی کیفی و نه کم بود

در معبدی که پاکان از شرم آب گشتند

چون شمع تا رسیدیم در بزمگاه قسمت

دل بر چه داغ مالیم سر بر چه سنگ ساییم

بیدل گذشت خلقی ماْیوس تشنه کامی