به این جرات مبادا چون شرر مینا به سنگ آیی

چرا مستقبل مردم چو تصویر فرنگ آیی

در قلقل مزن چندان که در پای ترنگ آیی

چو غیرت تا کجا با هر که پیش آیی به جنگ آیی

که چون فواره هر چند آب گردی درشلنگ آیی

که می اندیشم از خمیازه در کام نهنگ آیی

حذر زان وسعت دامن که زیر پای لنگ آیی

به افسون نفس تا چند در باد تفنگ آیی

که چون آیینه از ضبط نفس در زیر زنگ آیی

مگر گردون شوی تا قابل یک کاسه بنگ آیی

بپوش از هر دو عالم چشم اگر زین جامه تنگ آیی

به سیر این چمن باید روی آیی که رنگ آیی