نهان ماندیم چون معنی به چندین لفظ پیدایی

چه ها می سوخت این آیینه گر می داشت بینایی

همه گر سنگ باشد نیست بی اندوه مینایی

که اینجا خانه ها چون دیدهٔ آهوست صحرایی

همه گر دل شود آیینه ات آن به که ننمایی

که دوش از بار اگر دزدی به زیر چوب می آیی

عدم کرد از ترحم پیکر ما را هیولایی

لب خشکی که ما داریم دربایی ست دریایی

نفس چندین نیستان ریشه دارد از لب نایی

به انداز بلندیهای مژگان فتنه بالایی

چو بند نیشکر در بوس هم ذوق شکرخایی

فلک فرشی گر از خود یک خم ابرو فرود آیی

به هرمحفل که ره بردم چو شمعم سوخت تنهایی

که بر می دارد از مشت غبارم ناتوانایی

که تمثال ضعیفم را کند آیینه دیبایی