رسایی مدان تا ز خود بر نیایی

شود جوهر آرای دندان نمایی

کف خاک و آنگه دماغ خدایی

روی شعله ای چند و خاکستر آیی

به رسوایی بی زر و میرزایی

چه پروا هدف را ز تیر هوایی

نهفته ست چون فسق در پارسایی

من و عافیت صندل جبهه سایی

شکست قفس را شود مومیایی

شنا داد ساز مرا تر صدایی

شود قطره گوهر به صبرآزمایی

قلندر ندارد غم ناخدایی

غرورنی و خجلت بوریایی

نفس نیست جز مایهٔ خود ستایی