سپید است نقش نگین از سیاهی

کجی نیست سرمایهٔ بی کلاهی

همان اجتماع گدایی ست شاهی

چه دارد درین امتحان گاه واهی

به چشمی که موج گهر نیست راهی

در آب افکند سرمه را چشم ماهی

دو لب داده در هر حدیثت گواهی

فروزد چراغ از دم صبحگاهی

به چشم بتان خواب شد خوش نگاهی

زمین سبز کرده ست مژگان گیاهی

به هر جا تویی دیگر از من چه خواهی

مرا سوخت اندیشهٔ بی گناهی