به هستی از گداز انفعالم نیست تسکینی

به تدبیری دگر ممکن مدان جمعیت بالم

چو اشک از ننگ خود داری چسان آیم برون یارب

در این محفل رگ یاقوت دارد نبض ایجادم

ادا فهم چراغان خمو شم کس نشد ورنه

از این آیینه سازیهاکه دارد فطرت ، اسکندر

به عبرت آب ده چشم هوس از سیر این محفل

دماع بی نیازان ناز وحشت بر نمی دارد

غبار دشت امکان را مکن تکلیف آسودن

ز رنگ سایهٔ من بوی چندین نافه می بالد

مژه نگشوده چندین رنگم از خود می برد بیدل