زهی سودایی شوق تو مذهبها و مشربها

مبادا از سرم کم سایهٔ سودای گیسویت

جدا از اشک شد چشم سراب دشت حیرانی

بس است از دود دل ، جوهرفروش آیینهٔ داغم

به خاموشی توان شد ایمن از ایذای کج بحثان

به منع اضطراب عاشقان زحمت مکش ناصح

چوآهنگ جرس ما وسبکروحانه جولانی

عمارت غیر چین دامن صحرا نمی باشد

زبان درکام پیچیدم ، وداع گفتگوکردم

بهار بی نشان عالم نومیدی ام بیدل