عمریست همچو مژگان از درد ناتوانی

واماندهٔ ادب را سرمایهٔ طلب کو

فریاد کز توهم بر باد خود سری داد

آنجاکه بیدماغی زور آزمای عجز است

ای آفتاب تابان دلگرمیی ضرور است

از وحشت نفسها دریاب حسرت دل

در عالم تعین وارستن از امل نیست

پیوسته ناتوانان مقبول خاص و عامند

همت به فکر هستی خود را گره نسازد

ای نیستی علامت تا کی غم اقامت

دادیم نقد بینش بر باد گفتگوها

بید ل بساط دل را بستم به ناله آمین