ز بسکه کرد قصور نگاه مژگانی

شرر گل است خزان و بهار امکانی

ز خود بر آمدگان شوکتی دگر دارند

به عجز کوش گر از شرم جوهری داری

لباس بر تن آزادگان نمی زیبد

گشاده رویی ارباب دستگاه مخواه

فراغ دارد از اسلام و کفر غرهٔ جاه

سواد مطلع ما نیست آنقدر روشن

کجاست گرد امیدی که دامنم گیرد

ز ابر گریهٔ دیده گر ایمنی می داشت

چو خون بسملم از دستگاه شوق مپرس

درین هوسکده تا ممکنست بیدل باش