قبای لاله گون افزود بر رنگش درخشانی

خطش امروز بر تعلیق می پیچد ز ریحانی

به سعی صیقل از آیینه نتوان رُفت حیرانی

بنای نقش پایی را چه معموری چه ویرانی

چو شبنم آب شو شاید گل اشکی بخندانی

نگه نتوان نوشتن بر بیاض چشم قربانی

دمی آیینه گل کن تا دو عالم رنگ گردانی

ز درد دل چه می پرسی هنوز آیینه می خوانی

مبادا از سر این کوه سنگی را بغلتانی

رسایی آشیان دارد همین در موی زندانی

همان در خانهٔ نقاش ماند از ما پر افشانی

به عبرتگاه محشر یارب از خاکم نرویانی

درین صحرای عبرت امتحانی بود عریانی

غبارم رنگ دشتی ریخت بیدل از پریشانی