که چو مو نشسته هزار سر، ته تیغ ، از رک گردنی

تو به عجز اگر شکنی قدم ، نه رهی است پیش و نه رهزنی

ندویده ربشه ات آنقدرکه رسد به زحمت کندنی

که ز صد فشاندن آستین گذرد شکستن دامنی

به کجاست بار تعلقی که کشی به دوش فکندنی

که نشد هوس به هزار جامه کفیل پوشش سوزنی

شب وروز چند نفس زنی به هوای یک دم مردنی

نخوری فریب گل و سمن که در آب ریخته روغنی

که ز سعی گردش رنگها نرسیده ای به فلاخنی

که بقدر هر شرر از دلت نگهی است در پس روزنی

نشد آشنای کف آن حناکه نه پیش آمده سودنی

به خودم فتاده ترددی نه به دوستی نه به دشمنی