کرد شبنم را به خورشید آشنا افتادگی

راحت روی زمین زیر نگین ناز توست

بی نیازی نیست ناز غیرت آهنگان عشق

عالمی چون اشک بر مژگان ما دارد قدم

داغ می گوید به گوش شعله ، کای مست غرور

ما ضعیفان فارغیم از زحمت تحصیل جاه

از مزاج کینه جو وضع مدارا برده اند

گه به پای کاکلش افتم گهی در پای زلف

رفته ام از خویش تا از خاک بردارم سری

یار رفت و من چو نقش پا به خاک افتاده ام

فال اشکی می زند بی دست و پاییهای آه

خاک عاجزنیز خود را می زند برروی باد

ما همه اشک و تو مژگان ، ما همه تخم و تو ابر

تا تواند خواست عذر سرکشیهای شباب